هر که هستی باش...روشن باش

مدتهاست که میخواستم بنویسم اما اتفاقات پشت سر هم مجال نمیدادبعد از حضوری شدن مدارس بعد از عید عده ایی از بچه ها مخصوصا الناالبته النای دوم چون یک النا که دیگر برا خودش خانمی شدهمی گفت خانم از ما هم بنویس از هشت دو بنویسالبته هشت دو سال گذشته که الان بیشتر نهم دو هستنکه صد البته بسیار کلاس خوبی بودن در کنار کلاسهای خوب دیگرحضوری شدن کلاسها بعد از دو سال و اندی مجازی لذت خاصی داشتحس با بچه ها بودن همیشه قشنگ استبا نفسهاشون جون میگیری و با خنده ها و گریه هاشون تجربه های جدیدولی اصلا فکر نمیکردم یک روزی آرزوی دوباره بودن سر کلاس را داشتم باشمبعد از تصادفم فقط میگفتم خدایا میشه دوباره برم سر کلاسبرم پای تابلو به فیزیک درس دادنم افتخار کنمو تا میتونم حل سوالات فیزیک رو برا بچه ها راحتتر کنمانقدر درد کشیدم انقدر تو تنهاییم اشک ریختم و دعا کردم تا زودتر خوب بشمدو ماه نتونستم به حرم آقا مشرف بشم و این از همه بدتر بودتو اون دوران فقط عزیزانی کنارم بودن که همیشه بهم لطف داشتنمثل زهرا خانم و دوستان حرمم و خانم دکتر عزیز که چون خواهر با من همراه بوددور از خانواده این موقعها بیشتر خودشو نشون دادچه سکته قلبی همسرم و عمل قلب بازچه تصادف خودم نذاشت بفهمم تعطیلات تابستان چه جوری گذشتبرا همین نتونستم بنویسم از عشقی که در تمام وجودم دوباره با شروع کلاسها شکل گرفتو خوشحالم و خدا رو شکر میکنم که تونستم باز هم به مدرسه برماگرچه بدنم دیگه بهم اجازه خیلی فعالیتها رو نمیدهولی سعی میکنم هیچی برا بچه ها کم نزارمدنیای این روزهای نوجوانان ما خیلی دنیای سردرگمی استخیلی باید دقت کنند و به بیراهه نرن و خودشونو الکی درگیر نکنندکلا سردرگم هستنهم جواب خیلی سوالاشونو ندارن و هم جوابهایی که دارن قانعشان نمیکنهو, ...ادامه مطلب